ദി ഡാവിഞ്ചി കോഡ്

പുസ്തകം : ദി ഡാവിഞ്ചി കോഡ്
രചയിതാവ് : ഡാന്‍ ബ്രൌണ്‍
പ്രസാധകര്‍ :
അവലോകനം : ലാസര്‍ ഡിസല്‍‌വ

കൃഷ്ണന്‍ നായരുടെ ഭാഷ ഉപയോഗിച്ച് പറഞ്ഞാല്‍ 'ഡാ വിഞ്ചി കോഡു' എന്ന നോവല്‍ ഒരു 'ട്രാഷ്' ആണ്. ഒരു മൂന്നാംകിട ത്രില്ലര്‍. നല്ല പ്രായത്തില്‍ സിഡ്നി ഷെല്‍ഡനെയും ജെഫ്രി ആര്‍ച്ചറേയും ഹാരോള്‍ഡ്‌ റോബിന്‍സിനെയും ഒക്കെ വായിച്ചിട്ടില്ലാത്തത് കൊണ്ടാവും സക്കറിയക്ക് പോലും ആ പുസ്തകത്തെ കുറിച്ച് പേജുകള്‍ എഴുതേണ്ടി വന്നത്. ക്രിസ്തുമതത്തെ അതിന്റെ അന്ത:സത്തയില്‍ പോറ ലേല്പ്പിക്കാന്‍ പര്യാപ്തമായ ഗഹനത ഈ പുസ്തകത്തിനില്ല.

ക്രിസ്തുമതത്തിനുള്ളില്‍ തന്നെ വകഭേദങ്ങളോടെ നിലനില്‍ക്കുന്ന എത്രയോ ചെറു വിശ്വാസകൂട്ടായ്മകളുണ്ട് എന്ന സമകാലിക വസ്തുത, കാക്കത്തൊള്ളായിരം ക്രിസ്ത്യന്‍ സഭകളുടെ ആവാസകേന്ദ്രമായ കേരളത്തിലെ ജനങ്ങള്‍ക്ക്‌ പറഞ്ഞ് മനസ്സിലാക്കിത്തരേണ്ട കാര്യമില്ല. അതിലൊരു കൂട്ടര്‍ തങ്ങള്‍ ക്രിസ്തുവിന്റെ വംശപരമ്പരയില്‍ പെട്ടവരാണ് എന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നു. കേരളത്തിലെ ഒരു കൂട്ടം ക്രിസ്ത്യാനികള്‍, ചരിത്രപരമായി, പറയത്തക്ക അടിസ്ഥാനം ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും, തങ്ങള്‍ വിശുദ്ധ തോമസ്‌ നേരിട്ട് മാമോദീസ മുക്കിയ ബ്രാഹ്മണരുടെ വംശപരമ്പരയാണെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്നത് പോലെ ഒരു ഭോഷ്ക്കായി അതിനെ കാണാനുള്ള വിശാലത ക്രിസ്തുസഭയ്ക്കും സമൂഹത്തിനും ഇനിയും ഉണ്ടായിട്ടില്ല എന്നത് സഹതാപം അര്‍ഹിക്കുന്നു. യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ വചനം "എന്റെ വിശ്വാസം നിന്നെ രക്ഷിക്കട്ടെ" എന്നല്ല, "നിന്റെ വിശ്വാസം നിന്നെ രക്ഷിക്കട്ടെ" എന്നാണ്. ബഹുസ്വരതയെ ഉള്‍കൊള്ളുന്ന അതിന്റെ മാനവീകതയെ മറന്നുപോകരുത് ഒരു ക്രിസ്ത്യാനിയും. നാലഞ്ച് നൂറ്റാണ്ടുകള്‍ക്ക് മുന്‍പ് സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട, ലോകം ഇന്നുവരെ കണ്ട ഏറ്റവും നല്ല ചില ക്ലാസിക്കുകളുടെ രചയിതാവ് എന്ന് പറയപ്പെടുന്ന ഷേക്സ്പിയറുടെ അസ്തിത്വം പോലും നമുക്കിന്നും കൃത്യമായി നിര്‍ണയിക്കാനാവാതിരിക്കെ രണ്ടായിരം കൊല്ലങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പ് നടന്നു എന്ന് ഒരു മൂന്നാംകിട നോവല്‍ അവകാശപ്പെടുന്ന സംഭവം, വിശ്വാസികള്‍ ചരിത്രമായി തെറ്റിദ്ധരിചേക്കും എന്ന് സഭ ഭയപ്പെടുന്നുവെങ്കില്‍, അതെന്തു വിശ്വാസമാണ്...? ഇത്ര ശിഥിലമായ ഒരു വിശ്വാസസംഹിതയാണോ അവര്‍ തങ്ങളുടെ അല്‍മായ സമൂഹത്തിനു നല്‍കിയിരിക്കുന്നത്...?

ഒരു പുരോഹിതന്‍ കൊലപാതകങ്ങള്‍ നടത്തുന്നതും നഗ്നനായി ആരാധന നടത്തുന്നതുമാണ് പ്രകോപനപരമായ രംഗങ്ങളെന്നു വായിക്കാന്‍ ഇടയായി. ഇത് രണ്ടും ഒരു നോവലില്‍ ചിത്രീകരിക്കാന്‍ പാടില്ല എന്ന് വന്നാല്‍ എഴുത്തുകാര്‍ കുഴഞ്ഞത് തന്നെ. ഒരു സന്യാസി ബലാല്‍സംഗം ചെയ്യുന്നത് ചിത്രീകരിച്ചാല്‍ സന്യാസികളും, ഒരു ഡോക്ടര്‍ നിയമരഹിതമായി ഗര്‍ഭചിദ്രം നടത്തുന്നത് ചിത്രീകരിച്ചാല്‍ ഡോക്ടര്‍മാരും തൂപ്പുകാരന്‍ ഓടയിലേക്ക്‌ മൂത്രമൊഴിക്കുന്നത് ചിത്രീകരിച്ചാല്‍ തൂപ്പുകാരും ഒക്കെ പ്രതിഷേധത്തിനും നിയമനടപടിക്കും മുതിര്‍ന്നാല്‍ കഥയെഴുത്തുകാരൊക്കെ കടപൂട്ടി വീട്ടിലിരിക്കുകയെ നിവൃത്തിയുള്ളൂ.


എന്നാലിവിടെ അതുപോലുമല്ല പ്രശ്നം. കൊലപാതകം നടത്തുന്നവന്‍ പുരോഹിതവസ്ത്രം ധരിച്ചവന്‍ എന്നതിനപ്പുറം പുരോഹിതനായി അവരോധിക്കപെട്ടവനാണെന്ന് നോവലില്‍ എവിടെയും സൂചനകള്‍ ഇല്ല. എന്നാല്‍ ചെറുപ്പം മുതല്‍ തെരുവില്‍ വളര്‍ന്ന്, കൊലപാതകങ്ങള്‍ ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള ക്രൂരകൃത്യങ്ങള്‍ നടത്തി ജയിലിലടയക്കപെട്ട ഒരു മനോരോഗിയാണെന്ന് വ്യക്തമായി നോവലിസ്റ്റു പറയുന്നുമുണ്ട്. അയാളുടെ വിശ്വാസം ഒരു സൈക്കോപാത്തിന്റെ അടിമത്തമാണ്‌. മറ്റൊരു ക്രൈം ചെയ്യുന്നതിനപ്പുറം വേറൊന്നുമല്ല അയാള്‍ക്കത്. അതുകൊണ്ട് തന്നെയാണ് ഒരു പ്രാര്‍ത്ഥനയുടെ അനുധാവനതയോടെയും സൂക്ഷ്മതയോടെയും അയാള്‍ക്ക്‌ കൊലപാതകങ്ങള്‍ ചെയ്യാന്‍ സാധിക്കുന്നത്. ഓരോ കൊലപാതകത്തിന് ശേഷവും തന്റെ മുറിക്കുള്ളില്‍ എത്തികഴിഞ്ഞാണ് അയാള്‍ നഗ്നനായി ആരാധനയില്‍ ഏര്‍പ്പെടുന്നത്. ആ നഗ്നതയെ മറ്റു പലതിനുമോടൊപ്പം ഭ്രാന്തിന്റെ ബഹിര്‍സ്ഫുരണമായി കാണാവുന്നതാണ്. എന്നാല്‍ പ്രാര്‍ഥനയില്‍ നഗ്നത നിഷിദ്ധമാണ് എന്ന് അര്‍ത്ഥമാക്കരുത്. വിശുദ്ധ ഫ്രാന്‍സീസ് അസീസി മുറിക്കുള്ളില്‍ അടച്ചിരുന്നല്ല, നിരത്തിലൂടെ നഗ്നനായി നടന്നുകൊണ്ടാണ് തന്റെ ദിവ്യത്വം പ്രഘോഷിച്ചത്.

ലളിതമായ, സ്നേഹാതിഷ്ടിതമായ ഒരു അത്യാത്മികതയുടെ സന്ദേശവാഹകരാവുക എന്നതിനപ്പുറം മറ്റൊന്നും തന്റെ ശിഷ്യഗണങ്ങളില്‍ നിന്നും യേശുക്രിസ്തു ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ടാവില്ല. മരണത്തില്‍ നിന്നും ഉയരത്തെണീറ്റു എന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്ന ദിവ്യദേഹത്തെ രക്ഷിക്കാന്‍ നശ്വരരായ നമ്മള്‍ ബുദ്ധി മുട്ടേണ്ടതുണ്ടോ? ഉത്തരം യേശുക്രിസ്തു തന്നെ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടല്ലോ: "നിങ്ങള്‍ എന്തിന് എന്നെ ഓര്‍ത്ത്‌ വിലപിക്കുന്നു, നിങ്ങളെയും നിങ്ങളുടെ മക്കളെയും ഓര്‍ത്ത്‌ കരയുവിന്‍"